Το παρθενικό μου ταξίδι στο εξωτερικό έμελλε να χαραχτεί για πάντα στη μνήμη μου. Μαζί με την αδελφή μου αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τη μητέρα μας σ’ ένα προορισμό ιερό, όπου κάθε χριστιανός, και όχι μόνο θα ήθελε να πραγματοποιήσει. Την αφορμή και το μέσον αποτέλεσε ο σύλλογος του «Παναγίου Τάφου» που διοργάνωνε αυτή την εκδρομή στους Αγίους Τόπους και την Αίγυπτο. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, κάθε ψήγμα διστακτικότητας και εσωστρέφειας, λόγω της μεγάλης διαφοράς ηλικίας με τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες, χάθηκε. Τη θέση του πήρε μία πρόκληση και μία απορία ανάλογη με κάθε τι καινούργιο που θα γνώριζα στην πορεία αυτού του ταξιδιού. Στις μέρες μας είναι πολύ εύκολο να απορρίψεις κάτι, παρασυρόμενος από γενικότητες και αφορισμούς. Τόσο για τη θρησκεία όσο και για τους ανθρώπους που πιστεύουν σ’ αυτή. Παρά τη δυσκολία αποφάσισα να προσπαθήσω να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα για κάτι τόσο προσωπικό όσο και πανανθρώπινο.
Πρώτος μας προορισμός μια χώρα τόσο αμφιλεγόμενη όσο και αντιφατική ∙ το Ισραήλ. Οι πρώτες εικόνες στην άλλοτε περιοχή της Γαλιλαίας όπως η λίμνη Γενισαρέτ, το όρος Θαβώρ, ο Ιορδάνης ποταμός, το Σαραντάριο όρος, η Κανά, η Καπερναούμ και η Ναζαρέτ ήταν έντονα βιβλικές. Βγαλμένες από τις γραφές και ειπωμένες στα βιβλία των θρησκευτικών έμοιαζαν με μέρη πολύ μακρινά όπου ο απόηχός τους έφτανε μέχρι σήμερα.
Συνέχεια είχε η πιο μυστηριώδης πόλη στην ιστορία της θρησκείας, τα Ιεροσόλυμα. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνον εκεί συνυπάρχουν τα 3 μεγαλύτερα προσκυνήματα των θρησκειών, του Χριστιανισμού, του Ιουδαϊσμού και του Μουσουλμανισμού. Το ελληνορθόδοξο πατριαρχείο επιβλητικό με την παρουσία του πίσω ακριβώς από την εκκλησία της Αναστάσεως, στο εσωτερικό της οποίας βρίσκεται ο πανάγιος τάφος, όπου εκεί θάφτηκε και αναστήθηκε ο Ιησούς και κάθε χρόνο ο Πατριάρχης λαμβάνει το Άγιο Φως. Τόπος ιερός αλλά δυστυχώς και διεκδικήσιμος από τα υπόλοιπα χριστιανικά δόγματα όπως οι Κόπτες, οι Αρμένιοι και οι Καθολικοί, όπου έχει σαν αποτέλεσμα να μετατρέπεται σε πηγή εντάσεων και διαξιφισμών.
Μετά το τείχος των δακρύων οι Ισραηλινοί κατάφεραν να ορθώσουν ένα άλλο, πιο σύγχρονο και πιο επιβλητικό, ως απόδειξη της κυριαρχίας τους για τη διαφύλαξη των πόλεών τους από τις Αραβικές-Παλαιστινιακές κοινότητες. Διασχίζοντας το τείχος επισκεφθήκαμε τη Βηθλεέμ, τόπο γεννήσεως του Ιησού, και το μοναστήρι του Αγίου Σάββα στην έρημο της Ιουδαίας. Μέσα στην έρημο αυτή ορθώνεται ένα μεγαλοπρεπές καστρομονάστηρο, πλήρως ενσωματωμένο στην υφή του περιβάλλοντος, αποτελώντας ίσως τον πιο αυστηρό χώρο μοναχισμού στην ορθόδοξη εκκλησία.
Χαρακτηριστικό στοιχείο σε κάθε προσκύνημα τόσο στα Ιεροσόλυμα όσο και στα υπόλοιπα μέρη ήταν οι σημαίες που βρίσκονταν στην είσοδο κάθε μοναστηριού ή ναού. Η κόκκινη σημαία του Πατριαρχείου, σύμβολο της οποίας είναι οι φύλακες του παναγίου τάφου αναλαμβάνοντας αυτό το καθήκον, που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Η ελληνική σημαία και σε κάποιες περιοχές του Παλαιστινιακού εδάφους για τη διατήρηση των ισορροπιών η Παλαιστινιακή. Τα συναισθήματα που προκαλούνται βλέποντας την ελληνική σημαία υψωμένη σε μία τόσο αμοραλιστικά διοικούμενη χώρα, είναι η περηφάνια και ο Πατριωτισμός.
Μέσα σ’ ένα κλίμα σύγχυσης πολλών αναπάντητων ερωτημάτων, συνεχίσαμε το ταξίδι μας προς την Αίγυπτο, αφού είχαμε επισκεφθεί τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων και το μεγαλύτερο μέρος των προσκυνημάτων στους Αγίους Τόπους.
Η ταλαιπωρία από το πολύωρο ταξίδι ήταν εμφανής, όμως καθώς φτάσαμε στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στους πρόποδες του όρους Σινά, ένα νέο τοπίο εμφανιζόταν μπροστά μας. Μια άγρια ομορφιά διαφέντευε τα πάντα ντυμένη στο πέπλο της απλότητας και της αφαίρεσης. Εκεί έμελλε να χαραχτεί βαθιά στη μνήμη μου, μια μοναδική εμπειρία αντάξια του μέρους και της ιστορίας του. Μετά από μια πορεία έξι ωρών προς την κορυφή και την επιστροφή από το όρος Σινά στη σπηλιά όπου ο Μωυσής πήρε τις δέκα εντολές κατά την Παλαιά Διαθήκη, τα συναισθήματα ήταν τόσο έντονα και ξεκάθαρα όπως κάθε τι σ ΄ αυτό το μέρος. Η απλότητα ίσως είναι το πιο δύσκολο πράγμα και εκεί ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί την ποιότητα και τη δύναμη αυτού του συναισθήματος. Δείγμα αυτής της απλότητας και πρεσβευτής της, ο Πατέρας Παύλος. Τα ερωτήματα μου καταλάγιασαν και τη θέση τους πήρε μία ηρεμία χωρίς αινιγματικές και δυσεπίλυτες σκέψεις.
Μετά τη διώρυγα του Σουέζ που συνδέει την Ασία με την Αφρική, τον μεγαλύτερο σε μήκος ποταμό του κόσμου Νείλο, ως την πυραμίδα του Χέοπα στη Γκίζα που αποτελεί ένα από τα επτά θαύματα του Αρχαίου κόσμου. Παρ’ όλα αυτά τα θαύματα δεν ανήκουν ολοκληρωτικά στο παρελθόν. Δείγμα αυτής της άποψης η νέα βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας που αποδεικνύει περίτρανα τι μπορεί να καταφέρει η συνεργασία και η δημιουργικότητα, υπό το πρίσμα του ανθρωπιστικού πνεύματος στις τάξεις του πολιτισμού. Μιλώντας για γράμματα σε μία τόσο ελληνιστική πόλη όπως η Αλεξάνδρεια δεν θα μπορούσε να παραλειφθεί το σπίτι του Καβάφη, ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές. Με τα ποιήματά του κράτησε και αφύπνισε το ελληνικό στοιχείο με περηφάνια σε όλο τον κόσμο.
Το τελευταίο κομμάτι αυτού του οδοιπορικού δεν θα μπορούσε να μην είναι αφιερωμένο σ’ όλους αυτούς τους συνταξιδιώτες έχοντας γνώμονα την πίστη, την υπομονή και την καλή διάθεση, μου δίδαξαν πόσο ευτυχισμένος είσαι όταν πραγματοποιείς τα όνειρά σου. Πόσο σημαντικό είναι οι κόποι και οι στερήσεις μιας ζωής να αποζημιώνονται με ένα τέτοιο ταξίδι σε τόσο δύσκολους καιρούς. Τους ευχαριστώ όλους που μου έδωσαν τη δυνατότητα να τους γνωρίσω και μαζί μ ΄αυτούς να γνωρίσω πτυχές του εαυτού μου, που δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν. Μα πάνω απ’ όλα ευχαριστώ τη μητέρα μου που μου έδωσε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω αυτό το μοναδικό ταξίδι.